تاریخچه پیدایش تقویم شمسی در ایران
دوم اسفند۱۲۹۸برای اولین بار تاریخ رسمی کشور بر اساس تقویم شمسی تنظیم شد و از آن به بعد، گاه شمار خورشیدی جایگزین گاهشمار قمری شد، تقویم هجری خورشیدی تقویم جامعی است که در آن هم ردپای اعتقادات اسلامی و هم اصول دقیق ریاضیات و ستاره در آن وجود دارد.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی شبکه خبر، تاریخ 1/1/1 ترکیب تقویمی جالبی است اما هیچ کسی در ایران وجود ندارد که این تاریخ را روی تقویم دیده باشد، متولد این روز باشد یا محض وقایع نگاری آن را پای سندی ثبت کرده باشد؛ تاریخ هجری شمسی ایران از سال 1304 شروع می شود و به طور غیر رسمی
دوم اسفند1298برای اولین بار تاریخ رسمی کشور بر اساس تقویم شمسی تنظیم شد و از آن به بعد، گاه شمار خورشیدی جایگزین گاهشمار قمری شد، گاه شماری که حالا در ایران و افغانستان به طور رسمی مورد استفاده قرار می گیرد، با این حال اجرای این تغییر تا 5سال پس از آن طول کشید.
دومین مجلس ملی ایران وقتی در سال 1304 طرح جایگزینی این تقویم را دریافت کرد، با مخالفت تعدادی از نمایندگان رو به رو شد که عقیده داشتند این تقویم می تواند در ادارات دولتی مورد استفاده قرار گیرد و نه به صورت عمومی.
در آن زمان وحیدالملک، نماینده تهران در مجلس با همراهی دیگر نمایندگان طرح تغییر تقویم ایران از قمری به شمسی را به مجلس ارائه کرد؛ تا آن زمان تقویم رایج در ایران، تقویم هجری قمری بود که از قرن هفتم هجری با نوعی تقویم دورهای دوازده حیوانی (به نام خَتا و اویغور) درآمیخته و تا سال 1304 شمسی مبنای زندگی مردم نظام اداری بود.
اما با تصویب تقویم خورشیدی در مجلس، ادارات دولتی، بنگاهها، مؤسسات اداری و اقتصادی و تجار و کسبه موظف شدند به جای ماههای حمل، ثور، جوزا، سرطان، اسد، سنبله، میزان، عقرب، جدی، از اسامی فروردین، اردیبهشت، خرداد، تیر، مرداد، شهریور، مهر، آبان، آذر، دی، بهمن، اسفند استفاده کنند، همچنین شش ماه اول سال سی و یک روز، پنج ماه دوم سی روز و ماه آخر 29 روزه در نظر گرفته شد. برای سالهای کبیسه هم 30 روز انتخاب و این تقویم به عنوان تقویم رسمی ایران پذیرفته شد.