حدود بیست و دو هزار سال پیش انسان در غارهای لاسکو نخستین تصاویر را بروی دیوار رسم کرد.
از آن پس تقریبا هفده هزار سال طول کشید تا هنر خط و نوشتار، شگفت انگیزترین دستاورد انسان، بوجود آید. باستان شناسان معتقدند که احتمالا انسانهای اولیه علامتهای مکتوب را به منظور حفظ حکایتهای خود و تاریخ نویسی ابتدایی به کار گرفته اند.
ده ها هزار سال است که طرح گونه ها، علامتها و اشکال به عنوان وسیله ای برای ارتباط پیامهای ساده بین انسانها به کار می رود. تاریخچه خط و الفبا فرایندی طولانی دارد و این فرایند به کندی و با پیچیده گی پیش رفته است. تا جایی که اسناد نشان می دهد، خط و نوشتار در "میان رودان" یا همان بین النهرین (MESOPOTAMIA)، سرزمین بین دو رودخانه دجله و فرات، آغاز شد. این سرزمین که از خلیج فارس تا بغداد امتداد دارد، در حدود سه هزار سال قبل از میلاد مسیح به دو ناحیه سومر (SUMER) در جنوب و کلده (AKKAD) در شمال تقسیم می شد.
ابن مقله بیضاوی شیرازی ( متوفی به سال 328 ق ) و برادرش ابوعبداله در هنر خوشنویسی آموزش یافتند و هر دو در سن کم خوشنویسان توانایی در بغداد شدند . نبوغ ابن مقله و دانش او از علوم هندسه باعث گردید که او بانی یکی از مهمترین تحولات خوشنویسی عربی شود . در حقیقت او پایه گذار اصلی خط انحناء دار عربی بود که متاسفانه با وجود اینکه در دربار سه خلیفه عباسی ( المقتدر ، القاهر و الراضی ) در مقام وزارت بود ، ولی سرانجام با بی مهری تمام به مرگ محکوم شد . با این وجود به نظر می رسد او تکلیف خود را به انجام رسانده است که از این نظر با خوشنویسان قبل یا بعد از خودش قابل مقایسه و برابری نبود .
