خـراسان کهــن وفــرارود بـراساس کـاوشهـا، پـژوهـشهـا و بـازیافـتهـای بـاسـتـان شـنـاســان، سـرزمیـنی اسـت بـی نهـایت باســتانی کـه از دیـرگـاه در آن انسـان بــودوبـاش داشـتـه اسـت. ایـن مـرزوبـوم، مهـد پـیدایـش یـکی از درخـشـان تـرین و کهـن تـریـن تمـدنهای جهـان بـوده، باشــندگان آن دارای تمـدن و فـرهـنگ چـنـدیـن هـزار سـالـه می باشـند و گنجـینههـای فکـری و مـعـنـوی آن در مـراحـل مخـتـلف به زبان هـا و گویـشهـای گوناگـون نگـارش یافـتــه اسـت.
پـژوهـشهــای شـماری زیـادی از دانـشمـندان بـیانگر این امر اسـت که سرزمـینهـای خـراسـان بـاســـتـان و مـاوراءالنهــر زادگاه، تجــلی گـاه و پـرورشـگاه زبان دری (پارسی) بوده اسـت. زبان پارسی دری ریشـه قـدیمی دارد، در خـراسـان و فـرارود پـیش از یورش اعـراب به آن سـخـن می گفـتنـد. به قول تاریخ بخارای نرشـخی " مردم بخارا [ ... ] نماز فارسی خواندندی و عربی نـتوانسـتندی آمـوخــتن.زبـان پارسی دری از دیـر زمـان به ایـن ســو زبـان دری ... تـاریخ چـیز کـم دو هزارسال [دارد]، در دوره هــای قـبل از اسلام وجـــود داشـته و در افــغانسـتان [خراسان کهـن] بوجـود آمـده ... نخـسـت زبان مردم خراسـان بوده و بعـداً انتـشار آن به غرب [ ایران امروز] صـورت گرفـته ....
در این نوشتـه هرجا سخن از خراسان می رود مـراد خراسـان بزرگ و باسـتـان اسـت که بلخ، هرات، نیشاپـور از زمـره اسـتـانهـای بـزرگ آن بـود کــه مشـتمـــل خاکهــای افـغانستان کـنونی، بخــشهای خـاوری ایـران امـروز، صحـرای ترکـمن تـا کنــارهای رود جـیحون را در بــر میگــرفت.