تاریخچه گاوداری درجهان وایران

باستان شناسان به اتفاق بر این عقیده اند که نزدیک به ۶ هزار سال پیش از میلاد مسیح بشر شیوه زندگی خود را تغییر داد، شکار حیوانات را کنار گذاشت، به زراعت پرداخت و به اهلی کردن حیوانات همّت گماشت . نخست سگ و سپس گوسفند و بز را اهلی کرد. مدتها شیر بز نیازهای غذایی انسانها را تأمین می کرد اما پس از دستگیری گاوهای وحشی، انسان ها به ارزش کمی وکیفی شیر گاو پی بردند؛ به همین خاطربه فکر اهلی کردن این حیوان افتادند و چنین نتیجه گیری می‌کنند که اهلی شدن گاو در آسیا و خاور میانه بین ۴۵۰۰ تا ۶۰۰۰ سال قبل از میلاد انجام شده است. شواهدی دیگر نشان می‌دهد که در همین زمان اهلی شدن گاو در اروپا به طور جداگانه‌ای نیز انجام شده است.

هزاران سال است که گاو جزئی از زندگی روزانه کشاورزی به شمار می‌آید. انسان در برابر حفاظت، نگهداری و تغذیه این حیوان از فرآورده‌های گوناگون آن استفاده می‌کرد. گاوها توانستد درمدت کوتاهی جایگاه ویژه ای را در زندگی انسان ها بدست آورند؛ بطوریکه از گاوهای نر وتنومند برای کارهای سنگین زراعتی و تولیدگوشت واز گاوهای ماده برای شیردوشی استفاده می کردند به همین دلیل می توان ادعا کرد که گاو مهمترین حیوانی است که اهلی شده است .

تاریخچه ی کامل نقاره زنی

نواختن نقاره از زمان هاى قدیم در آستان مقدس امام رضا (ع) معمول بوده است. اما این که این رسم از چه زمانى آغاز شده و به صورت یک سنّت درآمده، معلوم نیست. نه نویسندگان در باره ی آن چیزى نوشته اند و نه اسناد و مدارک موجود در حرم مطهر چیزى را نشان مى دهد. اما از نشانه هاى تاریخى چنین برمى آید که در قرن دهم ، نواختن نقاره معمول بوده است.

 

فضل بن روزبهان خنجى در کتاب مهمان نامه بخارا، در حالات محمدخان شیبانى ، سلطان ماوراءالنهر که مشهد مقدس و ناحیه طوس را تصرف کرده بود ، مى نویسد:

سلطان تصمیم گرفت به زیارت حضرت رضا علیه السلام برود ، از این رو، با اعیان لشکر خود و قاضیان و محتشمان عازم مشهد گردید. من با گروهى قبلاً به مشهد رفتیم و در آن جا مراسم استقبال را فراهم کردیم. بر فوق بارگاه حضرت ، محلّى که نقاره نوبت حضرت امام مى زنند ، جماعت نقاره چیان اردوى همایون و نفیرچیان ایستاده ، مترصّد آن که چون موکب همایون برسد نقاره بکوبند و نفیر نوازند. آن حضرت امر فرمودند که دم نزنند و نفیرنوازى را به فقیرنوازى بدل فرمودند ، و چون به درگاه بارگاه رسیدند ، فرود آمده به پیشگاه برآمدند و از آن جا به روضه ی مقدس قدم گشاده بقیه درآمدند و آداب زیارت تقدیم نمودند و اندکى نشسته از قبه بیرون فرمودند.

تاریخچه قندوشکر

شکر بعنوان کالایی مهم و استراتژیک شناخته شده و توانایی در تولید این محصول نه تنها از نظر اقتصادی، بلکه از نظر سیاسی نیز حائز اهمیت است .کشت چغندرقند به منظور استحصال شکر با قدمتی بیش از یک قرن، تقریباً در تمام مناطق کشور گسترده شده است. این پراکندگی نه فقط بخاطر شرایط مساعد اقلیمی و آب و هوایی بوده بلکه مسایل سیاسی و اجتماعی حاکم در مقاطع زمانی مختلف، احداث کارخانه های قند و ترویج کشت چغندر را در مناطق مختلف کشور توجیه و باعث گردیده است. هر چند تاکنون چغندرقند با توجه قدمت و وسعت کاشت و برداشت آن در ایران، نقش مهمی و قابل توجهی را در تولید شکر و قند در کشور ایفا نموده است، لیکن تلاشهای دولت در زمینه توسعه کشت نیشکر و نیز تولید شکر و فرآوردههای جانبی آن به جهت مزیت نسبی تولید و تحولات آب و هوایی، از اهمیت قابل ملاحظه ای برخوردار شده است. در حال حاضر کشت نیشکر به منظور استحصال شکر، صرفاً در استان خوزستان اقتصادی بوده و کلیه مزارع و کارخانجات مربوطه نیز در این استان قرار دارند.

به روایت تاریخ، از گذشته های دور کشت چغندر در ایران رایج بوده است. محل پیدایش اولیه چغندر به آسیای صغیر و قسمتهائی از ایران نسبت داده میشود. ورود بذر اصلاح شده چغندرقند به ایران حدود 120 سال سابقه دارد. گذشته صنعت قند و شکر را از نظر سابقه انحصار و سرمایهگذاری میتوان به 6 دوره طبقهبندی نمود که به طور خلاصه به آنها اشاره میشود:

تاریخچه چای

تاریخچه چای 

بوته چای برای نخستین بار در چین [۱] و در حدود پنج هزار سال پیش شناخته شد که به تدریج خواص درمانی آن کشف شد. علاوه بر آن از چای برای مصارف رنگ‌آمیزی نیز استفاده می‌شده‌است.

هلندی‌ها در سده هفدهم چای را از چین به اروپا بردند. در اروپا چای در مغازه‌های عطاری عرضه می‌شد. نیکولاس تولپ پزشک هلندی در کتاب خود تحت عنوان مشاهدات پزشکی در سال ۱۶۴۱ اعلام کرد: با نوشیدن چای از همه بیماری‌ها در امان هستید و عمرتان طولانی می‌شود. در قرن ۱۸ زمانی که «آن» ملکه انگلیسی چای را بجای آبجو انگلیسی به عنوان نوشیدنی صبحانه خود انتخاب کرد، مُد بر مباحث پزشکی غلبه کرد.

تاریخچه قهوه

این گمان که قهوه نوشیدنی فرنگی است و چای نوشیدنی ایرانی، تصویر اشتباهی است که در ذهن اغلب ایرانیان امروز نقش بسته، حال آنکه اروپاییان با هر‌دوی آنها در خاور زمین آشنا شدند. ابن‌سینا در کتا‌ب پزشکی خود "قانون" درباره‌ی دانه‌ای به نام "بونو"(Buno)، جوشانده آن، کاربردهای پزشکی، انرژی بخشی و کمک به معده و گوارش آن نوشته‌ است. ابن‌سینا درباره‌ی بونو چنین می‌نویسد:

«برای گزینش، آن دانه‌هایی بهترین‌اند که سبُک باشند و رنگ لیمویی و بوی خوشی دارند. دانه‌های سنگین و سپید خوب نیستند. طبع آن در درجه‌ی نخست گرم و خشک است و به باور برخی سرد است. به اندام‌ها نیرو می‌بخشد، پوست را پاکیزه می‌کند، رطوبت زیر آن را خشک می‌کند و بوی خوشی به تن آدمی می‌بخشد.»

واژه شناسی:

  اولین اشاره به "قهوه" در زبان انگلیسی به شکل "Chaoua" می‌باشد. در زبان‌های انگلیسی و اروپایی، قهوه از کلمه ترکی عثمانی کاهوه (Kahveh) و ایتالیایی کافه (Caffe) گرفته می‌شود. واژه ترکی این کلمه نیز از واژه عربی "قهوه" اقتباس شده بود. زبان شناسان عرب معتقدند که واژه قهوه در اصل به معنی شراب بوده و ریشه آن به فعل "قها" یعنی بی‌اشتها بودن اشاره دارد زیرا این باور وجود داشته که این نوشیدنی موجب کم اشتهایی می‌شود.

 مولانا در یکی از غزل‌های سه زبانه‌ی خود (به یونانی، پارسی و عربی) چنین گفته است:

« یا سَیدتی! هاتی! مِن قهوة کاساتی         مَن زارَک مِن صَحو، ایّاک و ایّاهُای »

(بانوی من! چند جام باده برایم بیاور. هر‌که از روی هشیاری پیش تو آمد، هان تو و هان او (یعنی او را راه مده)

تاریخچه تسبیح

در اکثر کشورهای دنیا کت و شلوار و کروات لباس رسمی سیاسیون است اما در ایران کروات از همان ابتدای انقلاب جایی نداشت و هنوز هم ندارد. برخی سیاسیون دهه شصت نه تنها کروات را کنار گذاشتند بلکه همراه با آن کت هم نپوشیدند و کاپشن به تن کردند. احمد توکلی چهره شاخص این تیپ دهه شصتی است.

مصطفی میرسلیم نیز کتی با یقه‌ای متفاوت به تن کرده و هنوز هم به همان شکل ظاهر می‌شود. علی‌اکبر ولایتی در سمت وزارت خارجه هم یقه پیراهن خود را تغییر داد و حتی می‌گوید برخی در خارج از کشور مدل یقه لباس وی را نه یقه آخوندی و دیپلماتیک که به نام یقه ولایتی می‌شناسند. هم‌اکنون نیز وجه تمایز ظاهری دیپلمات‌های ایرانی حتی از دیگر چهره‌های سیاسی داخلی همین "یقه" است.

 اما به نظر می‌رسد آنچه در تیپ و رفتارشناختی رجال سیاسی ایرانی که کمتر به آن توجه شده است، "تسبیح" است.

 همچنین در فرهنگ عامه تسبیح‌گردانی خارج از زمان ذکر و دعا و فقط برای چرخاندن و بازی کردن با این وسیله مخصوصا نزد بزرگان مذموم است.

اما کاربرد دیگر این وسیله غیر از ذکر و بازی کردن عوامانه، تسبیح‌بازی بزرگان سیاسیون و تسبیح‌گردانی سیاسی است.

بسیار دیده می‌شود در مهم ترین مذاکرات و ملاقات‌ها چهره‌های سیاسی تسبیح به دست دارند و در حال تسبیح‌گردانی هستند. بدون شک قصد سیاسیون در این زمان نه ذکر و دعا و نه اسائه ادب به طرف مقابل است.

 به نظر می‌رسد تسبیح‌گردانی برای سیاسیون حرکتی برای آرام‌سازی یا وسیله‌ای برای تمرکز ذهن باشد. پیدا کردن نفر اولی که از سیاسیون تسبح‌چرخانی را آغاز کرد بسیار مشکل است اما شاید ورود روحانیون به سیاست و تقلید از برخی فرهنگ‌های خاص علماء سرآغاز این فرهنگ بوده باشد.

در ایران سیاست پیچیدگی‌های خاص خود را دارد و حتی از مدل "تسبیح‌گردانی" چهره‌های سیاسی هم نباید غافل بود!

اما برای اینکه از این مطلب نفعی هم نصیبمان شده باشد بد نیست نگاهی جامع به تسبیح و تاریخچه و انواع آن بیندازیم "

جناب علی اکبر علایی در این رابطه پژوهشی ارزنده انجام داده اند که با هم مرور می کنیم "تَسبیح مجموعه‌ای از مهره‌هایی گِرد از گل پخته یا سنگ‌های رنگین است که به رشته می‌کشند تا بدان شمار سبحان‌گویی و دیگر ذکرها و وردها را نگاه دارند. در قدیم تعداد مهره‌های تسبیح، صد و یا کمتر و بیشتر بود، و تسبیح‌های با هزار دانه که «تسبیح هزاردانه» نام داشت نیز ساخته می‌شد.

تاریخچه انگشتر

انگشتر از کجا به وجود آمد و ریشه ی آن از کجاست؟ آیا انگشتر همان گردنبند است که به مرور زمان جهت حمل آسان و زیبایی به دست آمده است و به انگشتر تبدیل شده است؟

پاسخ

داستان انگشتر، تا اندازه ای شبیه خود انگشتر است؛ نه شروعی معین دارد و نه پایانی مشخص. هیچ کس نمی تواند به طور قطع بگوید کهانگشتر، از چه زمانی مورد استفاده قرار گرفته است. به نظر می رسد که انگشتر، از مصر باستان، در پی تکامل «مُهر» سرچشمه گرفته باشد؛ چون مُهرها نشانه قدرت بودند، افرادی که مُهرهای برجسته و انگشتر خاتم «مُهر» داشتند، به عنوان اشخاص قدرتمند و بانفوذ، مورد احترام مردم قرار می گرفتند. مقامات بالای حکومت نیز با اعطای انگشترشان به نماینده هاشان، برای اجرای فرامینشان، اختیار تام می دادند که در تورات نیز به نمونه ای از این عمل، اشاره شده است: «سپس فراهه، انگشترش را درآورد و به جوزف داد».[1] به احتمال زیاد، تغییر و تحوّل انگشتر خاتم و تبدیل شدن آن به یکی از آلات زینتی نیز در مصر باستانْ رخ داده است. زنان ثروتمند مصری، انگشترهایی از طلا، دست می کردند و زنان طبقه پایین نیز از انگشترهایی با قیمت های ارزان تر، از جنس نقره، بُرنز، شیشه یا سفال های رنگی استفاده می کردند.[2]

الماس و تاریخچه این سنگ گرانبها

 

تقریبا از قرن پانزدهم که اولین حلقه نامزدی با استفاده از الماس ساخته شده این سنگ ارزش بسیار زیادی در بین مردم پیدا کرده است . همیشه طلا به عنوان ثروت و شاید برخی مواقع قدرت به حساب می آمده اما پس از این تاریخ رقیبی به نام الماس نیز پیدا کرد.

این سنگ بسیار گرانبها همیشه و در همه دوران غیر از کاربرد زینتی خود به عنوان سرمایه نیز به حساب می آمد تا اینکه برای کنترل و تضمین بازار شرکت دی بیرز توانست کلیه معاملات و تولیدات این سنگ گرانبها را تحت کنترل خود بگیرد این شرکت بین المللی در کلیه کشورهای تولید کننده نمایندگانی را به کار گرفته و تمامی تولیدات را (چه بطور خام یا تراشیده شده ) به طور کامل خریداری کرده و خودش از طریق حراج های از پیش تعیین شده اقدام به توزیع این سنگ در سراسر جهان می کند.

پس از تاسیس این شرکت و توانایی کنترل بازار جهانی الماس تمامی معاملات و مسایل مربوط در باره این سنگ گرانبها تحت نظارت و کنترل این شرکت انجام می شود بطوری که این شرکت برای حراج های الماس تعدادی از افراد را به مراکز حراج خود دعوت می کند و در آنجا اقدام به فروش این سنگ به آنها می کند و این افراد که تعدادشان بسیار اندک و شناخته شده اند اقدام به فروش این سنگها به دیگران می کنند و درواقع سیستم توزیع را کنترل می کنند.

تاریخچه سنگ فیروزه

                                    

فیروزه یکی از سنگهای قیمتی است که از عهد باستان در ایران شناخته شده، از کتیبه بنیاد کاخ داریوش بزرگ در شوش معلوم می‌گردد که در آن تاریخ فیروزه (احسائین) نامیده می‌شد و از خوارزم برای زینت‌آلات کاخ آورده شده بود.

فیروزه سنگ آرزوهای تمام پادشاهان ممالک از زمان کورش و داریوش کبیر است که به عنوان هدیه از طرف آن‌ها به تمام سلاطین داده می‌شد.

در کشور ایتالیا از فیروزه آبی و صاف که به گوهر آبی معروف است، به عنوان گران‌قیمت‌ترین جواهرات استفاده می‌شود.

تاریخچه شرف الشمس

 

به گزارش جهان به نقل از مهر، نوزدهمین روز از ماه فروردین برای منجمان مسلمان اهمیت ویژه ای داشته است. روزی که خورشید 19 درجه در برج حمل(فروردین) باشد. آن ها می گویند این روزخاص بنابه محاسبات نجومی، روزی خوش یمن و بابرکت است و البته در ساعت های خاصی در این روز، بهترین موقعیت خورشید در کهکشان در سال است.

ابوریحان بیرونی در کتاب التفهیم  در باب  « در احکام نجوم »  فصل « بهرهای (بهره ها ) ستارگان اندر بروج »   زیر عنوان «شرف و هبوط ستارگان کدامند ‌‌» مطالبی را در خصوص شرف سیارات نوشته است .

براساس جدول کتاب التفهیم  شرف شمس هنگامی است که خورشید 19 درجه در برج حمل  باشد.

در میان عامه مردم هم این روز، روزی است که موکلان خورشید به زمین می آیند و چند ساعتی را در زمین می گذرانند. ساعت هایی که برای اهل زمین، از جمله خوش یمن ترین ساعت ها سال است.

شرف الشمسی که سنگ نیست

در باور عامیانه، «شرف الشمس» نگین انگشتری زردرنگ است که بعضی ها به نیت گشایش در کارها به دست می کنند. اما در واقع شرف الشمس سنگ نیست. بلکه دعایی منسوب به امام علی(ع) است که در روز نوزدهم فروردین با آدابی خاص می نویسند و نقشی رمزگونه را پشت انگشتر عقیق زردرنگ حک می کنند.