در اواخر دهه ۱۹۶۰ میلادی ، وزارت دفاع آمریکا تشخیص داد که دولت آمریکا به شبکههای کامپیوتری خود بسیار وابسته است و این سوال مطرح شد که اگر دشمن در یک حمله هستهای به شبکههای کامپیوتری ملی آنها آسیب برساند چه اتفاقی خواهد افتاد؟
بنابراین وزارت دفاع آمریکا یک نوع جدید از شبکههای بزرگ را طراحی کرد که حتی اگر یکی از بخشهای آن از کار می افتاد باز هم می توانست به کار خود ادامه دهد. آنچه که کل این شبکه عظیم را به هم ارتباط می داد مجموعهای از قوانین ارتباطی یا به اصطلاح «پروتکل» بود که آنرا TCP/IP نامیدند. اصولاً هر شبکهای که از قوانین TCP/IP استفاده کند میتواند با هر شبکه دیگری که آن هم با قوانین TCP/IP کار می کند ارتباط برقرار کند و اگر در شبکه بزرگی که هر یک از شبکههای کوچکتر داخل آن از قوانین TCP/IP استفاده میکنند یک شبکه کوچک از کار بیافتد مابقی شبکه به کار خود ادامه خواهد داد.
پروژه آریانت در سال ۱۹۶۷ آغاز به کار کرد و نتیجه این پروژه پس از چندین سال همان شبکه جهانی اینترنت کنونی است که اکنون به صورت غیرنظامی گردیده و تمامی عرصه گیتی را تحت پوشش خود قرار داده است.
شبکه اینترنت چیست؟